Χαιρετισμός τοῦ Προέδρου,
Καθηγητή κ. Παναγιώτη Ἰ. Σκαλτσῆ
κατά τήν τελετή ὁρκωμοσίας τῶν τελειοφοίτων
τοῦ Τμήματος Θεολογίας Α.Π.Θ.

Κυρία Ἀναπληρώτρια Πρύτανη

Κύριε Κοσμήτορα

Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι

Ἀγαπητοί τελειόφοιτοι καί σέ λίγο πτυχιοῦχοι τοῦ Τμήματος Θεολογίας

Ἀγαπητοί γονεῖς, συγγενεῖς καί φίλοι τῶν φοιτητῶν μας

Ἡ σημερινή τελετή ε­ἶναι χαρά γιά ὅλους μας, κυρίως ὅμως ἡ χαρά ἀνήκει σέ σᾶς, ἀγαπητοί μου τελειόφοιτοι, διότι μετά τήν τετραετή σπουδή στά ἕδρανα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ἀξιοῦσθε τοῦ πτυχίου τῆς Θεολογίας. Μέ ἐφόδια τήν πολύπλευρη γνώση τοῦ θρησκευτικοῦ φαινομένου καί τή σημασία του γιά τήν κοινωνική συνοχή καί τήν πρόοδο τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἔρευνα τῶν κειμενικῶν καί μνημειακῶν θησαυρισμάτων πού διασώζουν τόν πλοῦτο τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας παράδοσης, ἀλλά καί τήν ἐμπειρική σας σχέση μέ τή ζωή τοῦ μυστικοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, καλεῖσθε νά δώσετε τή δική σας μαρτυρία στήν Ἐκκλησία, τήν κοινωνία, τήν ἐκπαίδευση.

Τήν ἀποστολή σας αὐτή θά τήν διαχειριστεῖτε σ’ ἕνα περιβάλλον δύσκολο. Σέ ἕναν κόσμο γεμάτο διχοστασίες, ἔριδες, διαβολές, σκοπιμότητες, ἀρνήσεις, ἐκπτώσεις σέ πνευματικό καί ἀξιακό ἐπίπεδο. Σέ μία κοινωνία πού ἐνθαρρύνει περισσότερο τό κακό παρά τό καλό, τήν ἐμπαθῆ καί μίζερη στάση παρά τήν ἐσωτερική εὐρυχωρία καί ἀγάπη, τήν οὐτοπία καί τήν ἀπογοήτευση παρά τήν αἰσιοδοξία καί ἐλπίδα. Ἀντιμέτωποι μέ αὐτή τήν πραγματικότητα ἔχετε ὅλες τίς προϋποθέσεις νά μεταβάλλετε τήν ὅποια κρίση σέ εὐκαιρία, φέρνοντας στό νοῦ σας τό λόγο τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου ἀπό τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή: «Ὁ Θεός τῆς ἐλπίδας νά σᾶς γεμίσει μέ κάθε λογῆς χαρά και εἰρήνη πού δίνει ἡ πίστη, γιά νά ἔχετε περίσσια ἐλπίδα μέ τήν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»[1].

            Οἱ ἐσωτερικές μεταπτώσεις καί ὁ κίνδυνος τῆς ἀπόγνωσης εἶναι ἀναντίρρητα καθημερινή ἀπειλή γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο. Σ’ αὐτή τήν περίπτωση εἶναι ἀναγκαία ἡ χαρά καί ἡ δύναμη πού δίδει ἡ ἐλπίδα, «ἥν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καί βεβαίαν»[2]. Ἀποτελεῖ κεντρικό μήνυμα τῆς χριστιανικῆς ἀνθρωπολογίας ἡ ἐλπίδα, ὡς συνέπεια τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας καί θεμελιωμένη «ἐν τῷ λόγῳ τῆς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου»[3]. «Εἶναι ἡ πίστη, ὅπως ἔχει γραφεῖ, πού κρατάει τό χέρι της ἔξω στό σκοτάδι»[4]. Ἡ ἐλπίδα «ἀπεχθάνεται τό κενό»[5], τό σκοτάδι, τό γκρίζο, το ζοφερό, τό μαῦρο. Γεμίζει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου μέ φῶς, αὐτοπεποίθηση, παρρησία, χαρά, ὑπομονή, ἀγωνιστικό φρόνημα γιά πράγματα πού εἶναι σταθερά, ἔχουν διάρκεια καί παραμένουν αἰώνια[6].

            Σταθεροί λοιπόν, ἀγαπητοί μου, σ’αὐτή τήν πίστη καί «μἠ μετακινούμενοι ἀπό τῆς ἐλπίδος τοῦ Εὐαγγελίου οὗ ἠκούσατε»[7], ἀλλά καί ἀπό τή θεολογία τήν ὁποίαν διδαχθήκατε, εὔχομαι νά ἐργάζεσθε παντοῦ καί πάντοτε τά καλά καί ὠφέλιμα. Πρωτίστως δε νά καλλιεργεῖτε στόν ἑαυτό σας καί νά ἐμπνέετε καί στούς ἄλλους τήν ἐλπίδα, ἡ ὁποία ὡς ἐμπειρία ἀναστάσιμη «ἀναισθητεῖ, κατά τήν πατερική σκέψη, τό σῶμα τῶν θλίψεων»[8], καί δημιουργεῖ τίς προϋποθέσεις γιά τό ξεκίνημα μιᾶς νέας πορείας.

            Θερμά συγχαρητήρια, «τῇ ἐλπίδι χαίροντες»[9] πάντοτε.