Χωρίς αμφιβολία, υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας με ιδιαίτερο νόημα και ξεχωριστό ενδιαφέρον. Και η σημερινή συνεδρία έχει τη δική της σημειολογία για τους τέσσερις αποχωρούντες από την ενεργό υπηρεσία συναδέλφους, εφόσον σηματοδοτεί το όριο μιας διαδρομής δεκαετιών στον ακαδημαϊκό χώρο και δη στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Πέρα από τη συναισθηματική φόρτιση εκείνο που πρέπει να αναδειχθεί σήμερα είναι ότι οι αγαπητοί παλαιοί Καθηγητές, ένας σχεδόν από κάθε Τομέα, ταύτισαν τη ζωή των με την πορεία, το έργο και τη σκοποθεσία του Τμήματος. Διαφορετικοί πράγματι χαρακτήρες και από διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα έδωσε ο καθένας τον αμητό της επιστημονικής γνώσης διά την «δόξαν της θεογνωσίας», για να θυμηθούμε την υμνογραφία της Πεντηκοστής, αλλά και για την διατράνωση της αλήθειας της θεολογίας ως την επιστήμη που ξέρει να ερευνά, να αγαπά, αλλά και να διαλέγεται.

Αναφερόμενος δι’ ολίγων στο έργο των συναδέλφων (και θα ξεκινήσω αλφαβητικά) δεν μπορώ να μην εξάρω τη συμβολή του κ. Ι. Κογκούλη α) στη θωράκιση, ανακαίνιση και αξιοποίηση χώρων της Σχολής κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Κοσμήτορας και β) στην εμβάθυνση και προβολή του αντικειμένου της Παιδαγωγικής στο τρίπτυχο μάλιστα Εισαγωγή στην Παιδαγωγική, Διδακτική του μαθήματος των Θρησκευτικών, Κατηχητική και Χριστιανική Παιδαγωγική.

Να επισημάνω στη συνέχεια τη συμβολή του κ. Γ. Μαρτζέλου στο χώρο της Δογματικής, στην ανάδειξη των πηγών του ορθοδόξου δόγματος και του ρόλου της Ορθοδοξίας σε σχέση με τους σύγχρονους διαλόγους. Ο κ. Ι. Πέτρου έχει τη δική του ξεχωριστή αναφορά στις σχέσεις Εκκλησίας – Κοινωνίας και Οικουμένης. Τονίζω όμως και το ενδιαφέρον που έδειξε, γραπτώς και προφορικώς, για την ανάγκη διατήρησης των Θεολογικών Σχολών στον ακαδημαϊκό – πανεπιστημιακό χώρο. Ιωάννης ο Αποκαλυπτικός, ο π. Ιωάννης Σκιαδαρέσης, ο οποίος μέσα από τα κείμενά του και την όλη του διακονία, ιερατική και ερευνητική, ανέδειξε πέρα των άλλων και το λειτουργικό πλούτο των βιβλικών κειμένων. Πρόβαλε και προβάλλει την βιβλικολειτουργική ενόραση του κόσμου και του ανθρώπου.

Εμείς εδώ εκτιμήσεις κάνουμε και αξιολογήσεις, με μεγάλο πάντοτε σεβασμό και τιμή στους ανθρώπους που κυριολεκτικά αναλώθηκαν για τη Σχολή, το Τμήμα και την αποστολή του. Η κρίση βεβαίως η πιο δίκαιη έρχεται από την ιστορία και από αυτόν που κυβερνά την ιστορία, και ζητά από εμάς να κάνουμε την υπέρβαση, με υπομονή, ελπίδα και αγάπη. Την υπέρβαση που απεργάζεται την καύχησή μας, αλλ’ «επ’ ελπίδι της δόξης του Θεού», για να θυμηθούμε και τον Απόστολο της περασμένης Κυριακής (21/6/2015) από την προς Ρωμαίους Επιστολή.

Κλείνοντας δεν έχω παρά να συγχαρώ τους τέσσερις συναδέλφους, να τους ευχηθώ να έχουν καλή υγεία, προσωπική και οικογενειακή, και από την μακροχρόνια εδώ εμπειρία των να θυμούνται πάντοτε ό,τι καλόν. Σε κάθε δε περίπτωση να συνεχίσουν να δίνουν τη μαρτυρία τους για τη θεολογία, την Εκκλησία, την κοινωνία και τον σύγχρονο άνθρωπο.  

φωτογραφικό υλικό: “θεολογικά δρώμενα”